Wat niet van mij is, geef ik terug.

“Ik waai met de wind mee naar huis”

Een gewone maandagmorgen. Na een warrige ochtend en het gekende geklungel met mijn klikpedalen, geniet ik van een ritje met de haren in de wind. De beats van knaldrang in mijn oren en frisse lucht in mijn longen. Aangekomen op het werk bekijk ik mail noch andere vormen van communicatie en begin aan mijn afspraken. De dag vordert en een drukkend gevoel besluipt me. Een collega in quarantaine, een school in lockdown, Britse variant, crisiscel, een angstig sfeertje. Even twijfel ik of de zwaarte op schouders en borstkas van mezelf is of van een ander. Al snel wordt het duidelijk dat mijn systeem in de buitenlucht een zweem van benauwdheid oppikt die stiekem binnensluipt via een achterdeur. Ik voel de nood aan meditatie om de zwaarte niet binnen te houden, maar terug te geven aan waar het van kwam. Ik ben dankbaar dat ik het onderscheid nu wel voelen kan, en ik niet meer zoals in maart plat kom te liggen onder een blok beton die niet eens van mij blijkt te zijn. Ik vraag me af hoe het de mensen vergaat die dit onderscheid niet maken, tussen wat van hen is en wat niet? Je trilt al snel mee op een golf van angst die je lijf van contractie voorziet. Ik zie en hoor mensen rondom die het steeds moeilijker krijgen met al wat is. Nog een golf, nog een lockdown, nog geen vooruitzichten.. Want wat als het vaccin geen eindpunt is? Wat als de maatregelen iedereen tot op het tandvlees dwingt en de remedie uiteindelijk toxischer blijkt dan de kwaal?

Doorheen de dag is elke minuut een uitdaging om enkel mezelf te voelen en niet al de rest. Ik kruip terug mijn fiets op en waai met de wind mee naar huis. Wat is het toch zoveel gemakkelijker als je met de natuur kan meebewegen ipv er tegenin. Misschien ligt daar dezer dagen weer net een opening, eentje die te voor de hand liggend is om te zien.