Een droom

Breng de droom tot leven

Hoe zou het leven eruit zien in een droom, daar waar de horizon lonkt? Het durven lossen van alle kaders en structuur, volledig vertraagd en buiten de huidige realiteit. Maar toch even proeven. Want zonder dromen geen hoop, en zonder hoop geen leven. De tijd vertraagt tot bijna stilstand is bereikt. En daar voorbij lijkt die niet meer te bestaan. Tijdloosheid. Enkel dag en nacht. Zon en maan. Lente, zomer, herfst en winter.  Geen wekker, enkel het licht dat het ochtendgloren in je ogen doet landen. Terug voelen wat je innerlijke kompas wenst: iets te eten maken of eerst even gaan bewegen? De natuur in en proeven hoe de ochtend smaakt, herontdekken hoe de dageraad ruikt en op blote voeten verbinden met de textuur van de aarde. Geen berichten te doorworstelen en beantwoorden, geen urgentie in het ochtendritueel, enkel alles losschudden, een koude douche met zicht op het groen en een diepe ademteug bij wijze van dankbare ochtendgroet. Pas als de beweging in mezelf ontwaakt is, komt het meebewegen. Zonder verwachting of zonder opgelegde vereisten meebewegen met alles wat komt. Wat vraagt mijn omgeving om ons van eten te voorzien? Zaaien, planten of oogsten. Kan het weer mee bepalen waar de dag ons leidt? Mag spontaniteit weer een plek krijgen zonder geplet te zitten tussen allerhande sociale verplichtingen? Ontmoetingen die gebeuren in plek van gepland te zijn. Kan meebewegen ontstaan vanuit de eigen beweging? In plaats van steeds mee te bewegen met een systeem dat de eigen beweging ontneemt. Mag voeding voor lichaam, geest, hart en ziel weer op de voorgrond staan? Beweging en rust, bewuste aanraking, nabijheid en afstand, grenzen en grenzeloosheid, spreken en stilte, zang en dans, geven en ontvangen, vertragen en voelen, overgave en vertrouwen, spel en plezier, liefde en genot, mens en natuur, groep en individu, … een gevuld leven van vervulling.

Open ruimte doet stromen, maakt plaats voor wat erdoor wil komen. En bij mij lijkt dit meer en meer doorheen muziek te komen. Liedjes schrijven, zingen. Een stem die verandert in trilling en klank naarmate ik dichter bij mezelf kom. Een stem die intentie, omhulling, draagkracht en troost zoekt te verpakken. Allemaal vanzelf, naarmate ik me open. Muziek die terug meer plek mag innemen in rituelen en ceremonieën, in het eren en danken van alles wat is. Maar ook in het troosten en containen van wat moeilijker is om dragen.

De droom droomt verder. Levend in een huis van natuurlijke materialen, waar elke uithoek van het huis mee ademt. Steeds eraan herinnerd worden dat alles leeft, dat alles respect verdient. Buiten in de tuin enkel eetbare planten, een georganiseerde chaos van overvloed en weelderige bloemen. Elke dag danken en eren wat er is, elke dag aanpassen aan wat er niet is. Meebewegen. Uitbundigheid en veel buiten zijn in de zomer, naar binnen keren in de winter. Terug ervaren wat het betekent dat er verschillende seizoenen zijn. Herontdekken dat de koude bestaat en de verwarming in je lichaam terug aan de praat krijgen. Dichter bij elkaar kruipen om elkaars lichaamswarmte te kunnen voelen. Kledij terug kunnen appreciëren voor de functie ipv de nieuwste hype.

Tot stilstand komen… en verder dromen… maar daar is ook die realiteit… die sneltrein en al die systemen die al de natuurlijke ritmes ‘flatlinen’ en de levensenergie eruit persen. Hoe kunnen we bruggen bouwen tussen droom en realiteit? Hoe kan ik de droom en de hoop wat meer plek laten innemen in de dagdagelijkse rompslomp? De intentie is gezet. Elke dag bewust herinneren hoe de droom zich leeft. Want ik geloof. Creëer de wereld die je wil zien. Breng de droom tot leven. Elke dag een beetje meer.