Vrouwelijke ontvankelijkheid

Ik vergeef mezelf dat ik vergeten ben dat ik met trots een vrouw mag zijn en de moeite waard ben om het leven te mogen ontvangen.

Een vuur in de nacht, de sterren aan de hemel, het lied van de natuur doorheen klank en ritme, stilte en beweging, nabijheid en alleen, alles samen in één avond, die van gisteren bij de volle maan. Het uitspreken van intenties, de bereidheid om te ontvangen wat er komen zal. Tijd en ruimte voor bewustwording voor al wat leeft, binnenin en rondom. Dankbaarheid voor al die pracht, het voelt soms als te veel voor één mens om te mogen ontvangen. Ontvangen als thema van de dag. Een zachte vrouwelijke kwaliteit die al van ’s ochtends mee de dag heeft bepaald. Ik werd door een patiënt gewezen op de helende kracht van die zachte vrouwelijkheid. Op de ontvankelijke bedding van liefde die ze ondervindt in haar proces. Een ontvankelijkheid die ik elke dag geven kan, doch dreigt ze te stagneren als ze voor mij is bedoeld. Wat haar heelt in haar proces, raakt mij diep en verandert mij mee. Ik begeleid haar in het oefenen om zichzelf te mogen ontvangen. Tegelijkertijd voel ik hoe mijn proces meebeweegt. Ontroering en dankbaarheid van deel te mogen uitmaken van een hart dat zich opent, van een groeiende verbinding met zichzelf, de ander en de wereld. Ik probeer het ten volle te ontvangen. Het voelt opnieuw als te veel en te groot voor mijn persoon.

Volle maan na volle maan kijk ik je in de ogen. De maan als een zachte vrouwelijke ontvankelijke energie. Verrassend en bijzonder hoe net jij papa, mij elke maand herinnert aan mijn vrouwelijkheid en ontvankelijkheid. De twee thema’s die als meest beladen tussen ons in hingen. Alsof je de pijn die je daarop deed belanden elke maand weer wat liefde geeft. De integratie van man en vrouw, en die van geven en nemen blijft afwachtend op een afstand. Eerst heb ik nog te versmelten met de ontvankelijke vrouw vooraleer ik de polariteiten kan overstijgen. Mijn lichaam geeft al enkele jaren aan dat dit de meest beladen positie is voor mezelf om in te nemen. Niet vreemd als je verminderde vruchtbaarheid boekdelen spreekt over een niet-ontvankelijk vrouw-zijn. Ook bijzonder hoe je omgeving je waarneemt als één brok vrouw met een zachte ontvankelijke bedding als je je vanbinnen het omgekeerde voelt. Zo zoekt het lichaam toch steeds een balans, de twee richtingen van eenzelfde thema zijn steeds vertegenwoordigd. En die thema’s die ooit als meest beladen zijn gestart, brengen steeds een even grote intensiteit mee in beide richtingen. Ik probeer het stuk dat mijn lichaam spreekt maar waar mijn ik zich nog niet mee kan verzoenen toch meer ruimte en liefde te geven. Elke dag oefen ik het vrouw zijn, oefen ik het mogen ontvangen. Bijna ben ik er trots op. Ik begin me te herinneren hoe de vrouw in mezelf kan stromen. Ik begin me te herinneren hoe ik me kan voeden met wat ik ontvang. Door te openen, door de muren om mijn hart te laten zakken. Door mijn kwetsbaarheid te voelen, de kwetsbaarheid die deze thema’s steeds zal vergezellen maar door tegelijkertijd toch te openen en te voelen dat alles stroomt. Misschien wel de grootste stroming die ik tot op heden heb mogen voelen. Waarvoor zo veel dank. Ik vergeef mezelf dat ik vergeten ben dat ik met trots een vrouw mag zijn en de moeite waard ben om het leven te mogen ontvangen.