Vision Quest 2

Wanneer je lichaam zijn kracht verliest en zijn verbranding op een heel laag pitje zet. Wanneer je benen je niet meer kunnen dragen. Wanneer je denken vertraagt en geen verleiding meer ziet in verleden of toekomst. Wanneer alle strijd zich lost en overgave zegeviert. Wanneer je alleen bent maar stiekem omhuld door verbondenheid. Wanneer je jezelf op een rotsblok legt en alle grenzen vervagen.

Ik adem de rots, de rots ademt mij. Ik zie de rivier, de stroom beweegt mij. De bladeren aan de bomen fladderen door de wind, de wind fladdert mij. Ik voel de grond, de aarde draagt mij. Ik ben zon en regen, ik ben het stilstaan van de tijd.

Dan ontwaakt er rust in de overgave, vrijheid in de machteloosheid, verlangen doorheen de angst, liefde in de dood. Mijn diepe levenskracht die in het huwelijksbootje stapt met zijn partner van het eeuwige zwijgen. De grote angst om te verdwijnen als de steeds stuwende motor stilvalt, kantelt naar verlangen om op te gaan in onze bron van zijn.

In de verste uithoek van de stilte en de beklijvende rust ligt het vertrouwen verborgen van een cyclisch perspectief. De omwenteling van donker naar licht, van stilstand naar beweging, van weg naar hier. Altijd zit er een zaadje gereed die de andere kant wil ontmoeten en begroeien. Als de diepste schaduw het licht heeft gezien, blijkt angst slechts een illusie te zijn. Een gordijn van intense waas die misleidt en naar rechtsomkeer verwijst. Maar voor zij die bereid zijn om alle controle te lossen, ligt voorbij het zwarte doek de mooiste liefde, de liefde die we allen zijn.