Vision Quest

Tien bijzondere dagen…

Ineens was het zover, de verwelkoming van de berg. Vier dagen en vier nachten vasten in de natuur om af te dalen naar het diepste van je ziel en het leven te eren. Tussen idee, inschrijving, voorbereiding en deelname zat slechts een dunne lijn van tijd. Nu ben ik terug en lijkt alles op één grote pauzeknop te staan. Een vertraagde geest in een gelouterd lichaam in een hypersnelle maatschappij. Ik sta nog wat haaks op de waanzin van alledag. Het teveel, het te snel, het terug. De eerste ontmoeting met de supermarkt waar die mondflap weer wordt opgevist, waar je wordt overvallen door alle rommel, al het consumeren, al het overbodige en al het bewerkte en onzuivere. Gewoon op zoek naar een stukje brood, wat rijst, vis en hummus. Eens kopen van binnen naar buiten (waar heeft mijn lichaam echt nood aan?) ipv van buiten naar binnen (wat staat er hier allemaal in de rekken en valt bijna vanzelf in mijn kar?). Ik zie en voel geen afleiding in alle marketing of glimmend, blinkend, gesuikerd smakenpalet, het is enkel onaangename ruis. 

Ik krab mijn voorhoofd bij de logica dat het vanaf nu weer beter zou zijn voor mijn longen en mijn gezondheid om een hele dag de toxische stoffen van een mondflap uit China in te ademen. De boslucht deed zo’n deugd. Ook probeer ik weer even de kronkelende denklijn te volgen dat ik na tien dagen natuur in zo goed als volledige afzondering op de volgende vergadering op het werk als niet-gevaccineerde wordt aanzien als een grotere bedreiging voor besmetting dan een gevaccineerd persoon die net een festival deed met tienduizenden bij elkaar. Vreemde wereld. Ik heb vaak moeite met de gemaakte denksprongen. Toch lijkt de massa nog steeds overtuigd. Ik kijk er wat naar vanop een afstand, nog niet in staat om er terug positie in in te nemen. Al wordt het hoekje waarin ik me bevind of word geduwd steeds kleiner en kleiner. Laat ons die miljarden onverteerbare, giftige mondflappen nog wat verder aan moeder Aarde geven en ondanks alle huidige overstromingen ontkennen dat we als mens arrogant zijn in de controle en de uitbuiting van onze aardbol. Ik kan me er niet meer over frustreren, ik kan alleen zelf maximaal actie ondernemen om in mijn eigen leven te handelen naar de waarden van respect, dankbaarheid en verbondenheid. 

Dankbaarheid. Een woord en een waarde waarmee elke cel van mijn lichaam tien dagen lang heeft geresoneerd. Wat een kracht zit er in het danken, wat een fijne energie. Niet in je hoofd, niet terzijde, niet vluchtig ergens tussendoor. Echt luidop spreken, de tijd ervoor nemen, danken vanuit je hart. De diepe ontroerende trilling van dankende warme woorden teruggeven aan de omgeving rondom. Je keel openen door het hart te laten zingen en je lichaam, denken, hart en ziel hun waarheid te laten spreken. Wat een kracht zit er in rituelen, in een ceremonie en in een groep. Sinds het verlies van religie, verloren we zoveel wezenlijks daarbij. Het danken, het delen, het bidden, het geven, het zingen, het verbinden, het ontvangen, het zijn. Eén voor één in relatie met het nu. Wegstappen uit het verleden, niet verdwijnen in de toekomst, enkel zingen in het heden, enkel eren van het nu.

Tien dagen vol van ervaringen, wijsheid, emoties, liefde en verbondenheid. Tien dagen van gedeelde moed en kwetsbaarheid. Tien dagen van raken en geraakt worden. Tien dagen van afpellen en omarmen. Tien dagen van vallen en opstaan. Tien bijzondere dagen… die nog een leven lang zullen weerklinken.