Te vroeg en te snel vaarwel

Voor het eerst zeg ik voor het laatst gedag aan iemand zo dierbaar. Morgen de laatste woorden van afscheid. De woorden blijven komen die nog gezegd willen worden tussen ons. Ze lijken het niet eens te zijn met de laatste keer. Ze denken dat als ze maar niet stoppen met stromen, het einde dan nooit in zicht hoeft te zijn. Wat als het laatste punt gezet is. Of eerder een vraagteken op het eind. Dan komt de stilte en de leegte. Het verdwijnen van je stem, van je gezicht, van je handen en je lijf. Kijken naar foto’s om je vast te houden in gedachten. De angst bekruipt me dat je misschien ooit niet meer zo scherp zal zijn in beeld en herinnering, dat vervaging en versluiering je dan te beurt valt. Ik hoop nooit te moeten graven naar je glimlach, ik zal je dagelijks herinneren zodat je zeker niet vervaagt. Al helpt de gedachte aan jouw stinkende parfum wel om mijn geheugen te blijven prikkelen. Misschien zelfs overprikkelen :-).

Ik kijk nu naar je foto door de ogen van eindigheid. Ik voel de hoop dat als ik lang genoeg blijf staren, dat ik dan nog één moment met je krijg. Een laatste voor het laatste. Ik blijf tasten in het duister om de nooit meer te bevatten. Een blanco gedachte in een lege blik. De weerstand om het te geloven blijft er vanuit gaan dat we elkaar volgende week begroeten op het kerstfeest waar je altijd zo naar uitkeek. De hopen kerstversiering, lichtjes en kerstmuziek zouden weer heel de avond onderwerp van gelach en gezwans kunnen zijn. De pisang ambon (met suikerrandje aan het glas) die niemand graag dronk maar die je jaarlijks bleef serveren zou gereed staan met daaropvolgend je verbaasde uitdrukking als het enthousiasme over je brouwsel soms ontbrak. De kersttafel zou nog eens kunnen bezwijken onder het gewicht van het gourmet-stel en de meest originele maar steeds ook onbruikbare cadeaus zouden klaarliggen onder de overversierde kerstboom. We zouden gewoon allen samen zijn en stiekem genieten van elkanders gezelschap.

Wie gaat er nu op vakantie een remork vol water meesleuren tot in Frankrijk? Wie gaat er nu dat water in de diepvries steken zodat we allen nog eens kunnen lachen met het feit dat niemand onder ons zo’n koud water drinkt? Wie gaat er nu mee komen bedenken welke muren we moeten doorslaan en op welke onhandige hoogte we de voordeur moeten hangen? Wie gaat er nu foto’s trekken van Luca en Fidel? Wie gaat er nu springkastelen kopen voor hen? Wie gaat er nu alle mooie momenten in ons leven op video vastleggen? Wie gaat er nu over mijn schouder meekijken dat het leven me goed vergaat?

Ik kijk er naar uit om morgen eindelijk afscheid te kunnen nemen na die weken van onwennige pauze. Tegelijkertijd ben ik er niet klaar voor. Afscheid nemen is loslaten en ik wil je vasthouden. Afscheid is vaarwel en ik wil tot morgen. Afscheid is nooit meer en ik wil de rest van mijn leven.

Te vroeg en te snel zeg ik je morgen vaarwel. Deze nacht hou ik je bij me, doe ik nog even alsof je nog bestaat. Pas morgen zal ik doorvoelen dat het leven zonder jou genadeloos verder gaat.