Over ruimte innemen en meebewegen

“Laat ons dansen op de muziek, ookal had je een ander nummer in gedachten.”

Of er een jaar geleden nu een evenwicht bestond op vlak van energiemanagement of een disbalans in eender welke richting, de afgelopen periode zorgde ervoor dat alle mogelijke opties onder druk kwamen te staan. Alles wat op één of andere manier vastgeroest bleek te zijn, moet nu verplicht in beweging komen of het breekt. Alles wat al overhelde naar een teveel of een te weinig krijgt nu wat rust of de emmer loopt net zwaar over. Jaren geleden had ik weinig bewustzijn op vlak van waar mijn energie naartoe ging, hoe ik ze weggaf of zelf grenzeloos opsoupeerde, over hoeveel ruimte ik wilde innemen en hoe ik mijn grenzen daarin kon afbakenen. Het thema grenzen, daar zit zo’n klein dingetje op bij mij. Zo’n thema dat je langs alle kanten in je leven benadert, zonder dat je het merkt. Zo’n thema dat voor heel de wereld zichtbaar is, maar voor jezelf onder die cape van onzichtbaarheid verdwijnt. Inzichten errond die wegfloepen zoals een licht dat telkens uitgaat als het net weer aan is geweest. Na een opeenhoping van uitschieters in een nogal zelfdestructieve richting, was het een hele weg om te leren voelen wat ik wil, waar mijn grenzen konden liggen en waar ik mijn kracht naartoe wilde laten gaan. Een tegenreactie hierop resulteerde in stevige (misschien zelfs soms meer rigide) grenzen, waar mijn fysieke lichaam me toen zeer dankbaar voor was. Tegenwoordig komt al het voorgaande werk weer op de helling te staan. De illusie van ‘dat je er bent op vlak van dat thema, alsof het geen issue meer zou zijn’ wordt weer snel doorprikt als het tempo van de nodige aanpassing als een sneltrein voorbij raast. De hoeveelheid ruimte die je nodig hebt voor jezelf, de activiteiten of mensen die je nodig hebt om jezelf op te laden en de balans tussen geven en nemen worden al een hele tijd op zijn kop gezet. Daarbovenop veranderen alle regels voortdurend waardoor je enkel bezig bent met schakelen. Nieuwe situatie, voelen wat ik nodig heb, verwoorden, overleggen en aanpassen, opnieuw andere situatie, opnieuw voelen, verwoorden en opnieuw aanpassen. Ik merk dat ik nog te traag ben en het leven me momenteel in snelheid pakt. Maar de rekening wordt ook sneller gepresenteerd, waardoor bijsturen onvermijdelijk wordt. Daarbovenop lijkt mijn dochter onder het stof mijn handleiding te hebben gevonden over hoe ik mezelf leeg geef mits ze het juiste stappenplan volgt. Er blijft ook steeds iets zwart-wit in me hangen, een overtuiging of gevoel dat eigen ruimte innemen en eigen ruimte weggeven niet samen door dezelfde deur zouden kunnen. Mijn flexibiliteit verhoogt, ik word uitgedaagd om mijn voelsprieten meer in mezelf te houden dan erbuiten en sneller te vertalen naar wat ik nodig heb. Het is meebewegen om te overleven maar zonder mezelf te verliezen. Alleen maken sommige regels het ons wel heel erg moeilijk en voel ik regelmatig eerder verzet dan schakelbereidheid. 

Nog nooit draaide mijn creativiteit zo op volle toeren, nog nooit bereikte ik dergelijke flexibiliteit, nog nooit werd ik zo uitgedaagd om in mijn eigen kracht te gaan staan en me niet te verliezen in een slachtofferrol maar de verantwoordelijkheid zelf op te nemen voor mijn mentale en fysieke gezondheid. Omdat veel van mijn ruimte en vrijheid me ontnomen werd, heb ik meer nood dan ooit tevoren om op een alternatieve manier ruimte te gaan innemen. Ik vind mijn plek momenteel door te spreken en te verbinden via deze blog, door fysiek ruimte in te nemen al dansend in de eetkamer of tijdens een pauze op het werk, door regelmatig te wandelen met zij die er voor mij heel erg toe doen, door die enkele toegestane contacten plat te knuffelen en door me te omringen met mensen die zich richten op eenheid ipv polariteit. Ik probeer een gevoel van vrijheid momenteel niet te zien als iets dat ik enkel kan krijgen maar eerder als iets dat ik op verschillende vlakken kan nemen, als ik maar flexibel en creatief genoeg ben om het in verschillende vormen te laten verschijnen. Tegelijkertijd leer ik omarmen dat ik vaak het gevoel heb te falen naar mijn dochter toe, of het schuldgevoel te dragen als mijn nood aan ruimte afwisselend ten koste gaat van mijn man zijn plek. Geven en nemen, en laat net dat nemen soms een uitdaging zijn voor mij. Niet om op basis van ons beider benodigde ruimte eenmaal een middenweg te bereiken, maar om hem telkens opnieuw te moeten onderhandelen omwille van steeds wisselende omstandigheden. Maar dat wat ooit verlammend werkte, is nu een uitbreiden van mijn comfortzone, het uitbreken uit patronen, want de tijd is er rijp voor en de omstandigheden zijn iets minder vrijblijvend. We krijgen een klein duwtje in de rug, in de richting van verandering, aanpassing, meebewegen met al wat komt en tegelijkertijd een eigen speelruimte blijven zoeken. Hier en nu telkens afstemmen op mezelf tot het vanzelfsprekend wordt. Want hoe beter ik in mijn vel blijf zitten en hoe beter ik in mijn kracht kan staan, hoe fijner de energie die ik meeneem naar huis en hoe beter de zorg die ik kan geven op het werk. Ik leer om ruimte in te nemen zonder schuldgevoel en mee te bewegen op die momenten dat verzet niet werkt. Ik probeer de polariteit van voors en tegens te overstijgen en te zoeken naar dat wat ons en alles verbindt. Ik probeer andere perspectieven uit dan het verdrinken in het verstikkend gevoel van opgesloten te zitten in iets wat opgelegd is van buitenaf. Laat ons dansen op de muziek, ookal had je een ander nummer in gedachten. Eender wanneer behouden we keuze en verantwoordelijkheid. Controle over de bril die we opzetten om naar de situatie te kijken en over hoe we omgaan met al wat verschijnt en verdwijnt. Want ook dit gaat voorbij. Ookal valt de timing en een groot deel van het verloop ervan buiten mijn controle, ik probeer stil te staan bij wat ik er uiteindelijk zelf aan wil overhouden. Hoe ik kansen wil benutten in steeds bij te leren op vlak van de kunst van het leven. Een kunst waar geen handleiding van bestaat en als we dachten dat we er al één over hadden geschreven, dan denk ik dat het dringend tijd is om hem grondig te herzien.