Mijn huis, mijn tempel

“Een gezonde geest in een gezond lichaam, een binnenkopper van formaat”

Na het vergaren van allerhande kennis en waarheden buiten mezelf, probeer ik een nieuwe route uit (tegelijkertijd blijft mijn verlanglijstje met te lezen boeken bestaan, al heeft het de laatste tijd een minder dwingend effect op me). Aftastend bij en in mezelf: wat werkt er voor mij? Hoe verbind ik met mezelf, de ander en de natuur?

Een gezonde geest in een gezond lichaam, een binnenkopper van formaat.

Fysieke sterkte, beweging en flexibiliteit. Ergens logisch om te beginnen bij wat het eerst vormkreeg in heel ons bewustwordingsproces. De baby die met zijn handjes voor zijn ogen zwaait en waarbij je de fonkeling in zijn oogjes ziet als hij op het punt staat iets nieuws te ontdekken: ik ben een fysiek lichaam. Intussen is het niet meer onze volledige identiteit maar nog steeds een fundamenteel onderdeel van onszelf. Fysieke stabiliteit die de basis legt voor emotionele stabiliteit, fysieke beweging voor emotionele beweging, fysieke flexibiliteit voor emotionele flexibiliteit. Ons lichaam is het huis waarin we wonen, het voertuig dat ons brengt waar we willen zijn. De zorg ervoor is geen overbodige luxe. Wat voor mij past, past mogelijks niet voor jou. Telkens ligt er een zoektocht achter, die eender wanneer met nieuwsgierigheid en verwondering kan worden aangevat.

Wat aan het begin van mijn leven startte met een volle agenda aan competitiesport werd gevolgd door een zwart gat aan beweging als tegenreactie op het lichtelijk teveel van voordien. Momenteel is er door de maatregelen weinig keuze aan sport, dus ligt de focus op dat wat wel mag. Plezier vinden in fietsen, lopen, wandelen en yoga. Ooit vond ik de eerste drie veel te saai. De laatste vond mijn hoofd toen wel een goed idee zonder dat mijn lijf er veel voor voelde. De laatste jaren merk ik dat mijn lichaam er echt naar snakt. De perfecte controle die ik ooit over heel mijn fysieke lichaam had, een veilig kanaal en een stevige omwalling voor mijn innerlijke ongeleide projectiel, trekt na een periode van immobiliteit en verankering (mede verschansing) in mijn hoofd terug mijn aandacht. Als ik de kracht van de stroming in mezelf meer wil vrijmaken (of als die stroming meer en meer getriggerd wordt door al wat er rondom gebeurt), is een sterke fysieke container een must. Sterkere benen om mezelf stevig te gronden en voldoende stabiliteit te geven om alle innerlijke beweging te kunnen dragen. Meer energie in mijn benen om tegengewicht te bieden aan de ophoping van energie in mijn denkende lagen.

Ik probeer ook wat core-stability oefeningen uit voor een steviger centrum, in Japan ook wel de Hara genoemd. Hoe voorkom je om in alle richtingen mee te flipperen in de huidige maatschappelijke flipperkast? Naar mijn gevoel door in je eigen centrum te kunnen blijven en het geflipper te aanschouwen, maar er niet mee samen te vallen. Een grote uitdaging dezer dagen. Regelmatig flipper ik een stukje mee.

Ik verbind me met mijn bewegend lichaam, het fundament van al de rest. Ik voel spanning en ontspanning, arousal die zich ontpopt en veilige geleiding kent, een gevoel van kracht, keuze en verantwoordelijkheid. Ik wil niet wachten tot het externe geflipper me misschien intern verscheurt, ik maak een container om het in mezelf te dragen. Ik wil zorgdragen voor de tempel waarin ik woon, je hebt er maar één. Ookal nam ik diens werking en gezondheid ooit als vanzelfsprekend, enkele botsingen met dezelfde muur verder is er meer liefdevol contact met dat stukje van mezelf.