Lijntjes in het oog van de storm

“Ik geef een glimlach met mijn ogen in plaats van een anderhalve meterlat die uit menig blik komt gevlogen”

Telkens ik mezelf verlies in deze storm, heb ik gelukkig die mensen rondom die me via een ellenlang koord binnenhalen zoals een vlieger van het soort dat zich volledig heeft opgespannen en net niet barst omgeven door een onstuimigheid en explosiviteit die telkens weer verrast.

Als je er even in slaagt om in het oog van de storm te staan en er vliegt daar iemand voorbij, bied die persoon dan een koordje aan, een lijntje van verbondenheid. Zo voelt hij of zij misschien via die lijn dat er alternatieven bestaan om niet enkel een speelbal van de wind te zijn.

Die schaarse momenten dat ik het oog echt bewoon, voelen als een koude winterdag met een zonnestraal tot op het puntje van mijn neus. Een gevoel dat alles op zijn plek valt, dat alles is zoals het hoort te zijn. Alsof je plots helemaal uitgelijnd staat met vaderke hemel en moeder de aarde. Geruisloos stil en vreedzaam verbonden glijdt alle verzet van me af. Ik hoef geen gelijk, geen inhoudelijk spel, ik wil enkel daar zijn en met nieuwsgierigheid en verwondering  kijken rondom. Ik gooi zoveel lijntjes als mijn verankering kan dragen of schijn met wat licht waar de donker verwart. Ik geef een glimlach met mijn ogen in plaats van de anderhalve meterlat die uit menig blik komt gevlogen. Dan plots neemt een vlaag van benauwdheid me mee en wapper ik door de wind bewogen verder ondersteboven. 

Ik wens ons allen dat er steeds iemand in het oog blijft staan om voor elkaar afwisselend een anker te belichamen. Want bij een storm zijn we niet per definitie verloren, enkel komt zo het gebrek aan kwaliteit van onze collectieve lijntjescapaciteit wel naar boven.

En zelfs als je uitgegooide koordje niet onmiddellijk werkt, je plaatste daarmee wel een tegengewicht voor het huidige alternatief waarbij er massaal koordjes worden doorgeknipt in ons vervreemde collectief.

Zonder lijntjes vaagt de storm ons weg en is er geen mens meer om zich af te vragen, hoe virusvrij te zijn tot het einde van onze dagen.