Leeg en vol

“Ik ben niet leeg of gevuld, ik ben het allebei.”

Ookal is er geen begin- en eindpunt en is alles misschien wel circulair, ik begin waar ik me de laatste maanden bevond. Dat wat niet was zoals ik het wenste, dat wat buiten mijn controle lag, het gemis van wat ik nodig dacht te hebben, dat wat de ander me niet gaf, dat wat ik nooit zou snappen, dat wat me steeds weer ontglipte. Die leegte, altijd een tekort. Ze achtervolgt me, ik krijg ze telkens opnieuw gepresenteerd. Blind starend op hoe ze buiten mezelf zou liggen en niet verborgen diep vanbinnen. Teruggeworpen op dat wat niet is, steeds die leegte, oorspronkelijk gevuld met door het leven geschapen vuile was, een hoop angst, woede en verdriet. Vroeger kon ik me er geen seconde staande in houden, de laatste tijd verbleef ik er soms even en wilde ik er vervolgens weer snel van weg. De laatste keer als ze zich onaangekondigd weer presenteerde, kon ik ze even ontmoeten vanuit een andere hoek. Wat meer interesse, wat minder angst. Naast een stukje onwennigheid om echt diep aanwezig te zijn in mijn eigen lichaam (en mijn voelsprieten niet steeds gericht te houden op de ander), trof ik ook een stukje dankbaarheid voor alles wat er tegelijk met en naast de leegte wel aanwezig is. Want weglopen van de leegte was voor mij tegelijkertijd ook het verlies van die dankbaarheid van wat er wel is.

Ik ben zo dankbaar dat ik gezond ben, dat ik mag vertoeven in de nabijheid van man en kind, dat ik een huis heb met tuin, dat ik binnen mijn job mensen nabij mag zijn, dat ik door de huidige situatie geen financiële problemen ondervind, dat het eten elke dag opnieuw op mijn bord mag verschijnen,…

Ik ben niet leeg of gevuld, ik ben het allebei. Na de focus op wat er wel is, wil ik weer in beweging komen om het lege deel te vullen.

Al is het nooit voor lang, de mogelijkheid lonkt.