Haar met frietjes

Er zijn zo van die dagen dat het woord balen een hoofdletter verdient. Ik haat het gevoel dat er weer een stukje vrijheid wordt afgepakt. Opnieuw een reductie van de eigen bewegingsruimte. De machteloosheid, de kwaadheid en opstandigheid komen de voorgrond dan weer bezetten. Na het zoveelste geschakel bereik je wel eens je kookpunt. Ik merk rondom mij dat ik daar niet alleen in ben.

Even een time-out. Vuurtje laten zakken. Ademen.

Ik neem een stap achteruit en kijk naar het circus. Soms zit ik in het publiek, soms voel ik me een aap in een kooi. Zo eentje die niet zelf denken mag, laat staan beslissen welke show hij moet opvoeren in het belang van zijn collectief. Binnen de circustent de normaalste zaak van de wereld, voor al die apen daarbuiten een bedenkelijk levenspad. Zitten we in een langspeelfilm die aan het begin nog naar de keel greep maar waarvan intussen duidelijk wordt dat het geen B-niveau haalt, slechts een Z? Ik haak af omdat de wendingen te absurd zijn voor woorden. Het is enkel huilen met de pet op.

Terug naar die time-out, ik wil mijn focus verleggen want het blijven opgaan in mijn eigen frustraties helpt me niet echt vooruit. Maar wat dan wel? Er vanuit gaande dat deze coronacrisis ingebed zit in een veel ruimere maatschappelijke en economische problematiek, hoe kan ik me dan steeds minder afhankelijk maken van enkele ziekmakende tendensen? Hoe ik consumeer, bepaalt volgens mij mede hoe onze toekomst eruit zal of kan zien. Kan ik minder consumeren? En als ik iets consumeer, mag dat dan komen vanuit een weloverwogen keuze ipv de perceptie dat ik het nodig heb? Ik startte met een experimentje. Hoe noodzakelijk is shampoo? Heeft de industrie ons dit ooit wijsgemaakt en loop ik gewoon netjes in het rijtje mee? Een badkamer met zo weinig mogelijk afval was al eens een projectje op zich (met o.a. verandering van een bus shampoo naar een shampoobar) maar deze keer gaat de kern voor mij verder dan dat. Keuzevrijheid. Meer verbondenheid met de natuur dan met de industrie. Mogen ervaren ipv blind volgen. En laten we het dan even als een voordeel zien van het coronacircus dat een beetje freestyle op vlak van kapsels momenteel eerder de regel is dan de uitzondering. Mijn dochter toont me al enkele jaren dat het gebruik van shampoo voor haar overbodig is. Het verbaast me elke dag hoe fris haar haren eruit zien en ruiken. Ik dacht voor mezelf steeds dat het niet zo evident zou zijn als vrouw met lange haren maar mijn schoonzus bewees het tegendeel. Al een half jaar stelt ze het zonder shampoo. Ze is zo iemand die stilletjes inspireert, gewoon door te stralen in wie ze is. Intussen zit ik ook opnieuw aan mijn vijfde week zonder shampoo. Ik zeg opnieuw omdat ik dit tijdens de eerste golf ook al deed (ik zat toen 4 weken thuis met vermoedelijk een coronaatje, ideale moment om uit te vetten :-)). Toen ik terug ging werken heb ik het toch maar terug gewassen. Ik haal vandaag de 5 weken zonder shampoo terwijl ik nog steeds naar het werk ga en er is niemand die het tot hiertoe al lijkt door te hebben. Ofwel durft niemand de opmerking te maken dat je intussen al frietjes kan bakken in mijn haar ;-). Het voelt eigenlijk nog niet eens zo vet, het lijkt alsof er al een kleine afkickperiode gebeurde vorig jaar. Naar het schijnt moet je hier even doorheen en dan komt het zelfreinigend vermogen van je haar ten volle terug tot zijn recht. Daarna kan ik eindelijk zelf een keuze maken tussen het gebruiken van shampoo omdat ik het echt een meerwaarde vind, of het laten ervan omdat het enkel een perceptie was dat ik het nodig dacht te hebben. Ik denk daarbij aan alle afval van levenslang misschien onnodig shampoogebruik, aan alle kosten ervan, aan alle chemische stoffen die de natuur overbelasten en aan het niet meer blind meelopen in iets wat ze me hebben doen geloven. Gewoon eens testen en kijken of het anders kan. Uit verbinding met de aarde. Uit verbinding met mezelf. Meer eigen keuze. Een beetje minder aap in een kooi. Even uitbreken uit het circus. Een ander circus. Of stiekem toch hetzelfde?