Ergens onderweg

Over zoeken. Over zijn. Over vallen en opstaan. Over sightseeing onderweg. Over gedeelde schuitjes. Over deeltjes in een geheel. Over vertraging. Vergankelijkheid. Vertrouwen. Verbondenheid.

Hoe werkt het, een blog? Eigenlijk ken ik het niet zo goed. Ik beken dat het zelfs niet eens mijn ding is. Ik ben niet zo’n fan van het digitale contact en al helemaal niet van de sociale media. Misschien herbergt het een angst die tegelijkertijd genot en levenskracht in zich draagt. Ik wil op verkenning gaan, buiten mijn comfortzone. Het pad van de meeste weerstand, altijd boeiend. Ervaren wat het kan brengen ipv het al op voorhand met de grond gelijk te maken. Ik voel de nood om iets te schrijven, een zoektocht te delen. Een zoektocht die lang geleden startte, en waarschijnlijk nooit eindigt. Soms passeert er een gedachte dat ik pas delen kan als alles af is, als hét perfecte eindpunt is bereikt. Onzin, weet ik wel, maar vaak gaat die gedachte, die maatstaf met me aan de haal, zonder enig besef. Deze keer ga ik er eens tegenin.

Wat zoek ik? Waar sta ik? Waar wil ik naartoe? Naar ergens anders dan het punt waar ik nu ben, iets wat beter lijkt te zijn. De laatste maanden voelde ik vooral een uitdaging in het stilstaan en het hamsteren van het potentieel aan beweging, me veilig te voelen bij de kracht diep vanbinnen. Er zit een vonkje dat vuur wil worden. Een wrang met tegelijkertijd een hoopgevend gevoel geven me meer en meer een richting van beweging aan. Ooit was het een logisch idee dat het goed is om meer oog te hebben voor gezondheid, het eigen lichaam, de medemens en de natuur. De laatste tijd voelt dit aan als een onafwendbare, onomkeerbare, steeds voortschrijdende stuwing in de enige richting die zich voor mij nog als mogelijkheid aanbiedt. Hoewel de richting duidelijk lijkt, vertoef ik in vragen. Elke dag nog een beetje meer.

Hoe verzorg ik mijn lichaam als menig wetenschapper, dokter, voedingsspecialist, alternatieve geneeskunst e.a. het niet eens geraken over wat goed voor me is? Hoe verzorg ik mijn psyche als het steeds in de kantlijn wordt geduwd? Waarom ligt de supermarkt vol met producten die vooral gericht zijn op het geven van de perceptie dat ze goed voor me zijn of dat ik ze nodig heb? Waarom koop ik nog groenten die van de andere kant van de wereld komen zodat ik ze kan eten in een seizoen dat mijn lichaam er niet bij gebaat is? Waarom eet ik voedsel dat zodanig bewerkt is, dat de voedzaamheid nog ver te zoeken is? Waarom koop ik producten die allemaal apart verpakt zitten in plastic waar de oceaan al vol van drijft? Waarom spoel ik mijn toilet door met drinkwater waar zoveel mensen tekort aan hebben? Waarom al die plastic flesjes, tubes, mesjes, … als er ook alternatieven bestaan? Waarom leef ik in een huis dat groter is dan nodig? Waarom hangt mijn kleerkast vol kleren en is er steeds de nood aan de aankoop van een nieuw kledingstuk? Waar zit mijn weerstand tov verandering? Tijdsgebrek? Ingebakken patronen? Gemakzucht?

Vragen genoeg, antwoorden te weinig. Tegenwoordig komen er gratis en voor niets nog meer vragen bij. Waarom houd ik afstand van mensen, terwijl nabijheid zo vaak zo helend werkt? Waarom wordt een ‘gezonde’ levensstijl momenteel zo weinig gepromoot en de curatieve mogelijkheden zo almachtig gepresenteerd? Waarom wordt er meer angst gezaaid dan verbondenheid terwijl net angst de immuniteit doet dalen? Waarom krijgt de miserie van zovelen geen stem even luid als die van de coronaslachtoffers? Waarom wordt de onderbestaffing in de zorg enkel gebruikt ter controle van de mens ipv als motivatie om te investeren in de zorg?

Nog meer vragen, nog minder antwoorden. Hoewel ik merk dat een deel van mij zich wil richten op de inhoud, gefrustreerd en kwaad wordt en wel wat gal zou kunnen spuwen, krijgt een ander deel in mezelf meer zeggenschap. Het deel dat zich niet meer wil richten op wat er momenteel niet ok is, op wat er buiten mijn controle valt. Een deel dat geen antwoorden hoeft. Ik beoog geen coronadebat. Ik wil me niet buigen over ‘waarheid versus leugen’ van de inhoud. In alles zit misschien een beetje van de twee. Ik voel alleen dat er vanalles wringt, en dat ik een weg wil zoeken naar mijn eigen lichtpuntje in deze zee van duisternis. Ik wil een weg zoeken in de kansen van deze tijd, de mogelijkheden van een crisis. Ik wil niet wachten tot het licht weer aangaat. Ik beoog de wereld niet te veranderen. Ik wil vooral mijn innerlijk kompas volgen, en dat wijst momenteel een richting uit die me helpt om staande te blijven in alle vragen. Het helpt me om verbinding te vinden met mezelf, de mensen rondom mij en de natuur. Eerder een noodzakelijkheid dan een mogelijkheid, als je het mij vraagt.

Dus, waar begin ik? Ergens onderweg.