Elke voorkant heeft een achterkant

“Mijn handen willen zelf de grond in”

Elke situatie heeft zijn voor- en nadelen. Soms voel ik dat ik terug wil naar hoe het was voor corona. Tegelijkertijd vraag ik me af of dat wel iets is om naar te verlangen. Waarom zouden we terug willen naar hoe het was, terwijl we ons toen massaal vergrepen aan de voorkant zonder verantwoordelijkheid te nemen voor de achterkant? Terug willen naar een gekozen blindheid voor de gevolgen van onze vermeende en uitbuitende superioriteit tov alle andere levende organismen en de natuur? Terug willen naar zoveel mogelijk nemen en veel te weinig teruggeven? We negeren de gevolgen van ons gedrag tot de natuur ons tot stilstand dwingt. Misschien kan heel deze corona situatie een aanzet geven tot verandering. Misschien is het de moeite waard om te luisteren naar wat de natuur graag van ons zou krijgen, wat de uitgeputte aarde nodig heeft voor herstel. Misschien is dit geven net de sleutel vermits de aarde steeds onbaatzuchtig weer teruggeeft. Zo is de cirkel weer rond, we staan niet los van alles rondom ons en we staan er zeker niet boven, we zijn er net een onderdeel van. Misschien is het vooral bescheidenheid wat dit stuk me brengt en tegelijkertijd een diepe connectie met een groter geheel.

Ook als we verder zorg willen dragen voor ons fysieke lichaam en hoe we dit voeden, dan wordt het voor mij al onmogelijk om dit nog los te zien van onze omgeving, onze aardbol, de natuur. Ik voed mijn lichaam met dat wat de aarde voortbrengt. De kwaliteit van mijn voeding is vanzelfsprekend gelinkt aan de kwaliteit van de bodem waarin of waaruit het groeit. Hebben we het dan over die bodem die door monoteelt, kunstmest, ploegen en pesticiden arm is geworden aan micro-organismen? Hebben we het dan over die bodem die we jarenlang enkel hebben benut om te krijgen en waaraan we bitter weinig hebben teruggegeven? Hebben we het dan over die bodem die aan de andere kant van de wereld voor onze voeding zorgt? Wat het natuurlijk gemakkelijker maakt om de blinde vlekken te bewaren, is dat dit allemaal ver van mijn bed gebeurt. Dat is één van de redenen waarom ik het de laatste jaren allemaal wat dichter bij huis zoek.

Nog onafhankelijk van welke visie over ‘gezonde voeding’ je volgt, lijken er voor mij een aantal criteria vooral voort te komen uit gezond boerenverstand. Laat het al een gigantische uitdaging zijn om vooral lokaal, biologisch en onbewerkt voedsel te willen eten. Nu we (mijn man en ik) ons voor het derde jaar op rij inschrijven op een biologische CSA-boerderij (community supported agriculture) en op vlak van tijdsinvestering gewend zijn geraakt aan het zelf oogsten van onze groenten, nemen we er dit jaar een uitdaging bij: onze eigen moestuin. Hij bestond vorige jaren al wel maar dit jaar vatten we het grootse plan op om te kijken of we erin kunnen slagen om zelfvoorzienend te worden op vlak van groenten en kruiden. De afgelopen jaren was het oorspronkelijke enthousiasme rond de moestuin vaak groter dan de werkelijk geïnvesteerde tijd doorheen het jaar (wat blijft het toch moeilijk om ingesleten patronen te veranderen..), maar elke gelukte connectie met de aarde geeft zoveel voldoening dat de tijdsinvestering meer en meer gestuurd wordt vanuit een goesting uit de buik dan een verplichting vanuit het hoofd. Na een tijdje voelt het bijna aan als de enige mogelijke weg, de enige manier die nog resoneert met wie ik ben en wil zijn. Mijn handen willen zelf de grond in.