Elk einde is een nieuw begin

“Hoe dieper het donker, hoe mooier het licht” Stef Bos

Een crisis als begin van het einde of als een kans op iets nieuw. Of allebei. Waarom is het steeds zo beangstigend om het gekende te lossen en open te staan voor verandering of iets nieuws. Dat wat ooit hielp maar misschien niet meer werkt en zich misschien soms zelfs tegen ons keert lijkt vaak toch nog steeds zoveel interessanter dan het onbekende.

Uit ervaring weten dat een crisis kansen biedt die kunnen leiden tot iets moois, lijkt toch nog niet voldoende ingeprent in mijn ervaringsweten waardoor deze maatschappelijke crisis in eerste instantie de angst aanwakkerde. Even achteruitleunend met een goede in -en uitademing keer ik weer terug naar mijn centrum en zie ik dat dit allemaal net noodzakelijk is voor een grondige transformatie, zo eentje waarvoor het misschien wel hoog tijd was. We moeten op collectief niveau de kans krijgen om te ervaren en te voelen dat ons mens-en wereldbeeld niet meer werkt. Op rationeel vlak hebben heel wat wetenschapstakken dit beeld al wel doorprikt, maar iets weten heeft nooit hetzelfde effect als echt kunnen ervaren dat iets niet meer werkt. Niet dat de hele manier van denken enkel slecht is, het bracht ons ooit zo ver vooruit. Nu schiet het tekort en belemmert het een ruimer beeld waarvan het huidige slechts een onderdeeltje lijkt te zijn.

Ik ben niet bang meer voor deze crisis, ook niet voor wat er nog komen kan (naar mijn gevoel zetten we hier nog niet zo snel een punt achter). Als ik kijk naar hoe vaak ik tegen dezelfde muur ben gebotst vooraleer ik kon toegeven dat wat ik deed niet meer werkte, kan ik mildheid vinden voor de tijd die we allen tezamen nodig hebben om een aantal keer achter elkaar te botsen. Ik vertrouw op de noodzakelijkheid ervan willen we als collectief door een positieve transformatie heen. Want misschien is het ergste wat er kan gebeuren net dat alles weer gewoon terug verder zou gaan zoals het was. Op individueel vlak de meest comfortabele weg en op korte termijn directe bevrediging. Maar wat dan met de lange termijn? Ligt de weg naar de afgrond niet net dan open?

Naar mijn ervaring was het de diepste crisis en het diepste donker dat me de kracht heeft gegeven om contact te maken met de echte schoonheid van het licht. Telkens weer doorheen de storm. Elk nieuw begin dat vereist dat er een stukje sterft in jezelf.

Hoe ziet jouw ideale begin eruit? Wat werkt er niet meer? Ben je bereid om te lossen wat niet meer werkt, ookal is er geen script voor wat dan wel? Wat mag er sterven? Waar zit de grootste angst? Kan je er doorheen om terug te ontstaan vanuit het onbekende?

Ik besef dat een volgende persoonlijke crisis me weer volledig bij de keel kan grijpen en onderuit kan halen. Ik besef dat een crisis heel veel lijden met zich meebrengt. Desondanks wens ik jou uit het diepst van mijn hart een crisis toe, zo eentje met de zon op het eind.