De lente komt even piepen

Ik proef de kamillethee in mijn tas en ruik ze in mijn haar. Ik ben tevreden zonder shampoo, ik merk zelfs meer volume. Het wordt helemaal leuk als je van een collega de opmerking krijgt: ‘naar de kapper geweest?’ – ‘neen, gewoon al meer dan 2 maanden geen shampoo meer gebruikt’. Al moet ik toegeven dat het honingmasker van dat weekend er ook wel voor iets tussen zat. 

Ik voel de zon op mijn gezicht. De warmte doet me zo’n deugd. Het lijkt alsof heel de wereld weer even kan ademhalen, zo van het soort inademen zonder een stofje voor je neus en mond. Je voelt dat alles in beweging wil komen, gedaan met de winter van inkeer en opsluiting. Met de lente in aantocht kriebelt er een goesting van plannen maken, creëren en naar buiten komen. Maar hoezeer het ook kriebelt, de energie wordt nog even bedekt door een laagje koude en afwachting. De bedjes van de moestuin liggen klaar om zaadjes te verwelkomen. De serre wacht geduldig op streepjes zon. Iets minder geduldig wil mijn hoofd zich op alle projecten tegelijkertijd gooien. Ik maak het zoveelste lijstje en kies er enkele dingen uit. Zo voorkom ik dat ik mezelf erin verlies. Want als ik ga haken wil ik niet één ding haken maar alle mogelijke pinterest-patronen, en als ik ga naaien wil ik een hele kleerkast vullen en als ik ga lezen een hele boekenkast. Leve dat ‘kleine’ grenzeloze stuk.

Ik zie de vogels en hoor ze fluiten. De favoriete hobby van mijn man. Afgelopen weekend bekeken we de mogelijkheid van een praktijkruimte in onze tuin. Vermits deze ook dienst kan doen als  vogelkijkhut maakte het idee hem dolenthousiast. De dochter zou zeggen: ‘allemaal blij’. Daarmee is alles gezegd.