Bevangen ontvangen

Open je hart om jezelf te ontvangen

Wat is ontvangen? Wat zoek ik als ik geef en stiekem zo graag iets krijgen wil? Ontleen ik wie ik ben of mag zijn aan de toestemming van de ander? Of krijg ik graag de leegte gevuld? Om dan weer te merken hoe tijdelijk dit is en opnieuw op zoek te gaan naar de volgende invulling?

Wat als de ander niet meer hoeft te bepalen wie ik mag zijn? Wat als de perceptie van die ander vooral bepaald wordt door diens eigen bril meer dan door mijn ware aard? Want heeft niet iedereen diezelfde ware aard? Diezelfde pure kern van liefde die te verblindend is om recht de ogen in te kijken? Heeft elke bril de neiging om plakkertjes te plakken op die stukken die te hard schijnen op een donkere plek? De duisternis die niet beangstigend hoeft te zijn, maar net een uitnodiging kan zijn om een onderscheid te kunnen maken tussen wat wel en niet is, wat je wel en niet bent of wil zijn.

Is ontvangen dan krijgen of helpen herinneren? Jezelf eraan herinneren dat je mooi bent zoals je bent. Jezelf vergeven dat je dit ooit vergeten bent. Is het het krijgen van een toestemming die je extern zoekt ipv intern al als aanwezig te kunnen zien? Kan je dan pas echt ontvangen als je hebt durven laten zien wie je echt bent? Kan je pas echt ontvangen als je je hart hebt geopend om belangenloos het beste van jezelf te geven? Om jezelf te geven aan de wereld al was dat de mooiste cadeau die je in je draagt? Kan ik dan stoppen met geven om toestemming te ontvangen of om tijdelijk een leegte te vullen? Kan ik de moed vinden om te geven al wat ik in petto heb zodat geven ook ontvangen wordt? Het ontvangen van jezelf, door jezelf, via jezelf. Dan word je misschien wel het meest authentieke geschenk voor de ander en de wereld. Toon jouw wereld aan de wereld, ontvang alles in geven en word rijk aan liefde in zijn essentie. Wat een ander wel of niet ziet in het licht vertelt slechts iets over diens blinde vlekken. Schijn erop ookal raakt het. Blijf staan ookal duwt het. Vul jezelf ookal stroomt het. Vind jezelf ookal stormt het. En open, open je hart om jezelf te ontvangen. Geniet in geven, begin anders te ontvangen. Want als ontvangen geen leegte meer te vullen heeft omdat je uit die leegte bent ontstaan, dan is elk geven een ontvangen.

In afwachting tot ik misschien ooit kan belichamen wat ik hierboven schrijf, werd een stukje leegte opgevuld door een prachtig lied dat ik mocht ontvangen. Dit lied in combinatie met diametraal tegengestelde beelden die ik heb mogen ontmoeten over wie ik ben of hoe ik word gezien, hielp me te herinneren dat ik de enige ben om te bepalen wie ik ben en wil zijn, want al de mooie en minder mooie beelden zijn steeds een interactie met alle lagen van de ander.

“Lichtig lichtig Ze is bijna doorzichtig Zij verblindt alles in haar wijde straal Ze is wit en goud Zij die van alles houdt En zegt: de éénheid die zijn wij allemaal

Lichtvoetig door het leven Danst ze door de storm Met alles te doorleven Als enige ware norm Ze krijgt vorm Tomeloze vorm

Een hert dat dartelt En een lijf dat soms spartelt De kern die vertrouwt Wat gebeuren moet dat zal De diepste diepgang En de ruimste omvang Want als we éénheid zijn Dan zijn we overal

Lichtvoetig door het leven Danst ze door de storm Met alles te doorleven Als enige ware norm

Ze krijgt vorm Ontembare vorm

Wat ze ooit als leegte zag Dat werd al ruim gevuld Wat als fragiel werd benoemd Dat was gewoon verhuld Door twijfels en verwarring Over haar ware aard

Ze ontaardt Ze ontaardt

Bij ieder die zij aanraakt Wordt liefde weer gebaard

Ze ontaardt Ze ontaardt

Verlichtend als je liefde vindt bij haar warme haard

Ze ontaardt Ze ontaardt

Het verhaal dat zij schrijft Kent een eindeloze staart”

– Mira