Winterzonnewende

De donkerste dag. Soms zo donker dat je wel eens zou kunnen geloven dat het licht nooit meer terugkomt. En toch wordt daar weer een zaadje van licht geplant, dat vanaf vandaag langzaamaan kan groeien. Steeds langere dagen. Meer licht en ademruimte. Ik voel het verlangen groeien.

Het waren bedrijvige maanden. De bouwvergunning werd goedgekeurd en de zoektocht naar aannemers werd gestart. Half januari zal de boerderij worden afgebroken. Ook daar het einde van een tijdperk en het begin van iets nieuw. Dood en wedergeboorte. De eeuwige cyclus van het leven. November was ook op dat vlak een speciale maand. Ze omvatte zowel de geboortedag als sterfdag van papa, beide voorafgegaan door Allerheiligen en Allerzielen. Het leven draait voort. Dit geeft soms een vreemde verhouding met de stilte waarin papa zich bevindt. Ik nam op zijn verjaardag op mijn manier afscheid van de plek waar ik hem het laatst heb ontmoet. Zijn huis wordt verkocht, het laatste tastbare stukje van hem is klaar om te verdwijnen. Weer een laagje loslaten.

Het werd een zoeken naar hoe hem te herdenken, ookal is hij elke dag in gedachten. Ik vond de meeste troost in verbinding, in samen zijn, in samen zingen. En het is in die verbinding dat ik me aangenaam mocht laten verrassen door authentieke ontmoetingen met ieders kwetsbaarheid rondom me. Daar verschijnt dan dat vleugje magie doorheen het verdriet.

December bracht ons een stevige winterprik. Na een dik half jaar vakantiegevoel in onze caravan botsten we voor het eerst op een vorm van ongemak. Een zoektocht naar warmte, slaap, douchen en warm eten in ons dichtgevroren minihuisje. Bijzonder om te ervaren hoe het is om geraakt te worden in je basisbehoeften. Al je energie gaat er plots naartoe waardoor er in mijn lichaam geen ruimte meer was voor alle andere geplande activiteiten en ontmoetingen. Ik merkte dat mijn hoofd het gemakkelijk kon relativeren maar mijn lichaam ging toch wel even in overlevingsmodus. Alles leek ook even samen de geest te geven, ook dingen die niets met de koude te maken hadden. Een gaslek liet ons achter zonder kookvuur, oven, gaskachel en boiler voor warm water. Maar niet getreurd, we hadden ook een elektrisch kookvuur, een waterkoker voor de afwas en een kom water om ons te wassen. We leerden ook de warmwaterkruik terug kennen om ons bed op te warmen. Enkel als de dochter zich ’s nachts een ijsklompje noemt wanneer de warmwaterkruik terug gevuld moet worden in de vrieskou, schiet er even een gedachte door me heen: ‘is dit dan onverantwoord ouderschap?’ Maar de ervaring leert ons dat er voor zoveel dingen een oplossing is die we gewoon niet meer gewend zijn. Je kruipt er dichter van bij elkaar waardoor je met z’n drieën in bed elkaar warm houdt. En terwijl je in die vriesweek zit, lijkt er nooit een einde te komen aan de opgestapelde miserie maar nadien merk je dat ook dit allemaal weer voorbij gaat. We hebben er alleszins wel veel uit bijgeleerd. De meeste mensen stellen zich voornamelijk vragen bij de koude maar het vocht stelt ons toch wel voor grotere uitdagingen. Tegen de koude kan je je kleden, aan vuur kan je je warmen. Vocht was een grotere onbekende voor mij. Intussen zijn we bemand met een elektrische ontvochtiger, ramen permanent open, souda kristallen, afzuigventilatie, gordijnen opgerold naar boven, regelmatig de ramen langs binnen met een aftrekker ontdoen van alle vocht en de condens die via het plafond begint te regenen met handdoeken afkuisen. Met een muziekje op kan dit plafond-afkuis-ritueel wel eens doorgaan voor een ont-regen-dans. Op zo’n moment denk ik dan gewoon even terug aan de warmste nacht van de zomer waarbij we heerlijk sliepen op ons terras, de kracht van verbeelding houdt me warm.