Als het onmogelijke mogelijk wordt

Wanneer het onmogelijke in je leven mogelijk begint te worden en je hart zich verder opent, komt er weer een laag diepgang vrij in twee richtingen. Een laag van de mooiste schoonheid en die van de diepste pijn. Wanneer de lijn tussen het schoonste en het meest pijnlijke in het leven heel dun lijkt te zijn. Wanneer dood en leven geen spreidstand meer zijn maar twee benen nabij elkaar. Wanneer je met woorden niet uitgelegd kan krijgen dat wat me zo levend maakt net datgene is dat voorbij gaat aan het leven, zo pijnlijk maar zo ontroerend en zo mooi. Net wanneer ik papa het dichtst bij me voel en zijn liefde mij het diepste raakt, confronteert dit aardse lichaam mij met de afstand en de pijn van de afscheiding. Toch haalt de nabijheid van de dood en de grootste pijn, het mooiste in het leven naar boven. Hoe het helen van het hart de intensiteit verder opent in beide richtingen. Mijn hart stretcht en poogt beide te dragen zonder oordeel, zonder vechten of vluchten, zonder freeze, gewoon erin zijn vanuit een plek die er niet meer mee samenvalt, een stuk dat kijkt. Een stuk dat kijkt en voelt dat het leven stroomt. Net zoals mijn tranen in een bad van liefde.

Maar begrijpen is bijzaak, luister en voel. Voel diegenen die overleden zijn voor even mee tot leven.

Misschien voel je het leven.. misschien voel je de liefde.. misschien voel je de eindigheid.. misschien voel je de ontroering.. of de spreidstand ...

Voel papa, voel mij, voel jou, voel jouw overleden dierbare, voel de mens, voel je ziel. En vertrouw erop dat alles mogelijk is.