No need to hide, no need to hurry

Liefste diafragma, vertel maar wat je vertellen wil. Nadat ik je eerst op alle mogelijke manieren probeerde te forceren om je spanning te lossen (wat telkens op korte termijn wel lukte maar dus nooit voor lang), ben ik nu bereid om bij je te gaan zitten. Waarom denk je dat het zo belangrijk is om mezelf dicht te snoeren voor mijn eigen creatieve levensenergie telkens wanneer die geboren wil worden? Ik heb het gevoel dat je me reeds vele boodschappen bracht in het verleden, boodschappen die telkens hebben mogen leiden tot mooie verandering. Welke boodschap heb je nu? Ben je al klaar om ze te delen? Of vraag je me te wachten in geduld? Heb ik het begrijpen en weten te lossen? Ik voel het verlangen om mezelf echt in de wereld te gaan zetten als creatief wezen dat het leven is en leeft. Als ik het leven dan ben, belichaam je dan de angst dat ik als persoon verdwijnen zou? Mijn lichaam zucht. Licht ik daarbij een tipje van de sluier?

Ik voel ook de angst om de energie in mijn lichaam al vrij te laten als de vorm nog niet duidelijk is. Als het nog geen kanaal kent en dus als puur potentieel nog alle richtingen uit kan. In puur potentieel huist schoonheid van de hoogste graad en destructie van het diepste donker. Je weerstand legt alle stroming lam. Mijn denken bevindt zich in de wolken, mijn lichaam zakt in. Een doodvallen dat geen dood hoeft te zijn. Maar hoe dan? Hoe verwelkom ik het leven? Hoe ontvang ik mezelf opnieuw? Ik staar en krijg weinig antwoord. Heb ik eerst weer op het punt te komen van opgave en machteloosheid? Uitzichtloosheid na al enkele weken alle mogelijke helpende manieren uit de kast te hebben gehaald? Kan opgave dan overgave worden? Niet passief maar actief ontvangen? Kan ik dan de stilte ingaan om te leven en niet om te sterven? Durf te spelen, neem het allemaal niet te serieus.

Kom je me weer brengen dat ik er allemaal geen controle over heb? Dat er iets anders is dan ikzelf dat bepaalt wanneer de timing juist is om de weerstand te lossen? Dat ik je gewoon heb te omarmen in je zijn zonder je weg te willen? Je functie te eren ookal is ze me nog niet duidelijk? Achterover te leunen in hoe de dag zich verder wil ontvouwen? Ik voel nog steeds verzet, want het ademt niet gemakkelijk zo dichtgesnoerd. Of misschien ben je wel bang dat ik al de kracht die wil verschijnen tegen mezelf zou richten, net zoals ik nu in gevecht ben met jou? Stop hoofd, dankjewel voor de hulp die je tracht te brengen maar via deze weg zal be-grijpen niet komen. Laat het zijn. Doe iets leuks. Laat jezelf vrij. Je bent al perfect zoals je nu bent. Draai je gewoon om en leef.

En dan gebeurt het. In het spelen. Het leven dat in de muziek verschijnt. Een tipje van de sluier. Een glimps van een richting. Creëren is niet be-grijpen, het is bezingen, bedansen, getuige zijn van wat er zich wil vormen zonder het te willen bevatten of controleren. Iets kunnen laten rusten tot het klaar is om te verschijnen. Ik hoef er niet als een speer vandoor te gaan. Ik hoef mijn diafragma niet open te breken. Ik hoef me ook niet te verstoppen. Kan ik gewoon genieten van de weg met alles wat er is? Zonder er zelf heer en meester over te willen zijn? Speel en blijf ademen. Neem jezelf niet zo serieus. Vertrouw.

“What belongs to me, shall come to me

No need to hide, no need to hurry”