Passagetocht

8 dagen was ik met Karlien op pad in de Franse Zuid-Alpen. Samen begeleidden we een groep van 5 mooie mensen die startten als onbekenden voor elkaar. 8 dagen verstillen, vertragen, zakken in hun lichaam, grenzen aangeven en grenzen verleggen, eigen noden voelen en ze uitspreken, surfen op alle emotionele golven, sterk en kwetsbaar, steeds dichter komend bij zichzelf.

Voor mij was het de eerste keer om een groep in hun proces te mogen begeleiden. O wat een magie heb ik daarin mogen ervaren. Zaadjes die zichzelf planten, golven die elkaar aansteken en verbinding die steeds dieper wortelt. Voor mezelf een uitnodiging om te ervaren hoeveel nabijheid en afstand t.o.v. de groep er nodig was en waar de grenzen konden en mochten liggen.

Ieders persoon alsook het proces van de groep gaven spiegels en hielpen me herinneren. De herinnering om fysiek in beweging te komen als de levensstroom in mezelf bevroren zit, de herinnering om te blijven ademen en mijn voeten op de grond te voelen als paniek me overspoelt, de herinnering om het speelse kind in mezelf ruimte te blijven geven, de herinnering om te blijven opmerken welke zwaarte van mezelf is en welke van de ander, de herinnering om niet onder andermans zwaarte te gaan liggen maar ze terug te geven vanuit vertrouwen in hun eigen kracht, de herinnering om te vertrouwen in mijn kracht en ruggengraat wanneer kwetsbaarheid mijn lijf doet opspannen als oud mechanisme om me recht te houden, de herinnering om sterkte te blijven voelen in de kwetsbaarheid, de herinnering om mild te zijn voor mezelf, de herinnering om mijn noden en grenzen te blijven benoemen ookal zit er de angst dat de ander dan verdwijnt, de herinnering aan het volgen van mijn eigen tempo in mijn proces, de herinnering aan de noodzakelijkheid van nabijheid én afstand, de herinnering aan de kracht die verscholen zit in kwaadheid, de herinnering aan zelf niet te versmelten met de verwachting van de ander. Op een week tijd een reis doorheen eigen thema’s, een reis doorheen ons mens-zijn. Telkens met meer bedding en vertrouwen voor al wat is en al wat komt, in mezelf en buiten mezelf.

Wat me daarnaast elke dag voeden kon, was de kracht en pracht van de natuur. Ze bood een wit fonkelend blad aan vol nieuwe mogelijkheden, een stroming in de rivier die als enige in de stilte niet bevroor, de kracht en stabiliteit van de berg die vertrouwen gaf ongeacht het wisselende weer en de zon die altijd wat warmte te bieden had zonder er iets voor terug te vragen. Ik harkte al haar schoonheid bijeen en nam alles toch ietwat gulzig in me op.

En last but not least was er de dans met Karlien. Hart, hoofd en buikgevoel op één lijn, flexibel meebewegend met de noden van de groep. Alsof we dit elke week samen deden, alsof we een geschiedenis delen die onze wortels samen in de grond stak maar onze perspectieven aanvullend maakte. Een stevige hartsverbinding die al leek te bestaan van voor onze eerste ontmoeting. Weinig woorden waren nodig om elkaar te verstaan. Haar volle vertrouwen heb ik gevoeld om vanaf dag één helemaal mezelf te mogen zijn en op een gelijkwaardige positie naast haar te mogen staan. Bijzonder. Het duurde enkele dagen vooraleer ik mezelf kon toelaten om volop te genieten. Want dat was wat het voor mij betekende, volop genieten van balans in geven en ontvangen, van flexibel dansen in en rond mensen en de thema’s des mensen, harken en opladen, aanwezig zijn en voeden.

Ik voel me gevuld met dankbaarheid, gevoed met alle elementen van de natuur en verbonden met mijn medemens in al zijn / haar worstelingen en levensvreugde. Ik zag dat het goed was. Een vlaag van contentement waait door me heen en nestelt zich in een warme bedding.

(met vallen en opstaan heb ik geleerd dat je beter niet zonder sneeuwraketten in de diepsneeuw stapt om nog snel even een foto te trekken voor vertrek :-))

Voor meer info over passagetochten: www.passagetochten.fr