Het eren van de weerstand

Bevroren, als een dam die alle beweging lamlegt, een vermeende stilte waar het vermogen tot een storm in huist.

Waar de weerstand is, is de weg. Een leuze die me doorheen tig weerstand deed breken. Als een soort aanval, met vaak een onteren van de functie van de weerstand als gevolg. Overlevingsmechanismen zitten ingeschreven in je systeem omdat ze ons gebracht hebben op het punt waar we nu staan. Ze hadden of hebben een functie. Ze geven een grens aan. Een grens die wat grenswerk behoeft omdat de omstandigheden veranderd kunnen zijn en er nu wel veiligheid of hulpbronnen aanwezig zijn. Maar grenswerk hoeft niet over te gaan in het meermaals inbeuken op beveiligingsmechanisme die een vertraging geven in het proces. Mijn ego maakte er een statement van dat de hoeveelheid shit die doorvoeld werd een waardebepaling voorziet van mezelf als persoon. Mildheid en compassie kon er wel zijn voor de pijnlijke emoties, maar niet voor de traagheid van mijn eigen proces. Overlevingsmechanismen waren er om te doorbreken want er was nog steeds iets te bereiken, een plek niet in het hier-en-nu, een plek die in de toekomst ligt en waar ik ‘geheeld’ kan zijn.

De afgelopen weken brachten me wederom in een freeze, in de gekende doodse stilte, in een rust die doet vermoeden dat er nergens beweging aanwezig is in mijn lijf. Ik ben dankbaar dat ik ooit trok en sleur aan mezelf om me eruit te krijgen, want anders bleef ik er misschien wel in wonen voor altijd. Deze keer raakte de functie van de freeze me. Een bescherming, niet iets om te bevechten. De veilige bedding van de dam, die even tijd koopt. Stilte geeft voor de storm. Stilte voor het verschijnen van alle verborgen kracht. Blijkbaar huist er zoveel beweging in me dat ik ze nog niet allemaal tegelijkertijd kanaal kan geven en krijg ik zo tijd en ruimte. Tijd en ruimte om zelf te bepalen wanneer ik klaar ben om de stroming te omarmen. Mildheid voor mijn tempo. Zelf niet hoeven te bepalen wanneer ik me eruit trek. Eren van de functie van de weerstand. Gewoon de stilte volgen, ervan genieten en me voorbereiden op de stroming die mij komt zoeken, niet ik die de stroming aanzie als mijn bezit. ‘Waar geniet ik van?’, ‘wat geeft mij levensvreugde?’ vormt zichzelf meer en meer naar ‘wat doet het leven door mij heen stromen?’, ‘waar brengt het leven mij?’'welke golven bieden zich aan door huidige gebeurtenissen?'. Het leven dat niet ten dienste staat van mij, maar ik die ten dienste sta van het leven. Even proeven van hoe het zoeken kan verdwijnen. Hoe beweging niet meer bepaald hoeft te worden door het proberen opvullen van een leegte. Al was die laatste soort beweging wel de enige die me in gang kreeg de afgelopen weken. Iets kopen, iets eten, iets proberen te betekenen voor een ander. Ik had moeite met me te voeden in plaats van te vullen. Voeden is aards, net daar waar ik niet wilde zijn. Voeden is liefde voor jezelf, wat me moeilijk valt als ik enkel verzet voel en kwaadheid op het bestaan. Een zelfsabottage die zich dan eerder uit in me vullen met slechte voeding, met het kopen van onnodige materialistische dingen, met mezelf wegcijferen en alleen te bestaan voor een ander. Op een moment van stilstaan wil ik vooral verdwijnen, niet landen in een lichaam. Elke keer als ik me in die positie bevind, is er een stuk in mezelf dat het gevoel heeft daar nog nooit te hebben ingezeten. Elke keer vraag ik me dan af hoe het verder moet. Heel grappig hoe ik door het upgraden van mijn blog terecht kwam op een oude post die beschreef wat ik op zo’n moment nodig heb om in beweging te komen. Het leek alsof ik het voor het eerst las. Een licht dat voor de eerste keer lijkt aan te gaan en toch tegelijkertijd zoveel herkenning voelen. Ook daar weer zo’n fantastisch mechanisme van ons mens-zijn, het verdringen van dat wat beladen is. Het feit dat ik het al neergeschreven had, wil zeggen dat ik me er al bewust van ben geweest, al meermaals. Toch verdwijnt het weer naar het onbewuste, om dan later weer opgevist te worden. Om dan weer weg te floepen en te herontdekken. Zo gaat het steeds over jezelf herinneren wat je onbewust hebt weggestoken. Maar hoeveel cirkeltjes moet een mens bewandelen om een beladen thema steevast boven water te kunnen houden? Intussen maak ik er liedjes over en blijf ik ze zingen zodat ik niet meer vergeten kan wat ik me heb herinnerd.